հայ. հուր /կրակ/ և հատ/իկ/ բառերից, որ նշանակում է “հատերը, հատիկները կրակի նման”: Պարս. նուռ ծառա- պտղի անունն է, որ այժմ այլևս իր իսկական իմաստով չի գործածվում: Հ. Աճառյանն այս անվան նմանությունից ելնելով՝ կապում է պահլ. Frahat անվան հետ: Հրահատ անունը կարելի է մեկնաբանել նաև որպես “կրակի նման”, “հրանման” /ինրպես՝ Արևհատ, Ոսկեհատ /: