Հայկական դիցաբանության մեջ ամենահին աստվածն էր՝ “հրային - լուսափայլ ճաճանչներով”, որ գիշերները հանգստանում էր Վանա ծովի հատակում , իր ոսկեղեն անկողնում (Րաֆֆի):Իբրև անձնանաուն գործածական է դարձել վերջին դարում ՝ գեղարվեստական գրականության ազդեցությամբ / Ղ. Աղայանի “Արեգնազան” և Հ. Թումանյանի “Հազարան Բլբուլը”: